Sporades 2010, a report of my holiday

[Barbarossa]

Σποράδες 2010
Σκιάθος, Σκόπελος, Αλόννησος, Κυρα Παναγιά, Γιούρα, Σκάντζουρα
Κατηγιώργης




19-6-2010
Τέλος, η πολυαναμενόμενη στιγμή έφτασε. Ξυπνήσαμε πολύ νωρίς, ακόμα σκοτάδι στο Lugano, με το φόβο μη χάσουμε το πλοίο που θα αναχωρούσε από Ancona.
Πριν ανεβούμε στο πλοίο συναντήσαμε τον Toni (γνωστός και ως Meltemi στο Ιταλικό φόρουμ gommoni e motori). Ήταν η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, αλλά ήταν σαν να είμαστε γνωστοί εδώ και αρκετό διάστημα. Έχουμε πολλά κοινά, όπως η αγάπη για τη θάλασσα, το σκάφος, την Ελλάδα και τους θεούς της θάλασσας.


20-6-2010
Φτάσαμε Ηγουμενίτσα και αμέσως οδηγήσαμε σε ένα νέο αυτοκινητόδρομο. Έτσι φτάσαμε στον Κατηγιώργη (Μαγνησίας) αργά το απόγευμα.



Αφήσαμε τον Σταμούλη να παρκάρει το σκάφος και στη συνέχεια πήγαμε στο σπίτι για να φρεσκαριστούμε και να προετοιμαστούμε για τον Tonino για το βράδυ.
Το σπίτι του Tonino είναι στο πάνω μέρος της χώρας, σε δύο επίπεδα. Από τις βεράντες προσφέρεται μια όμορφη θέα των Σποράδων, της Σκιάθου, Σκοπέλου και Αλοννήσου.
Το βράδυ μας έκανε ένα παραδοσιακό ελληνικό τραπέζι ο Νίκος. Δοκιμάσαμε λαχανικά που φυτρώνουν μόνο σε βράχους στην παραλία τα οποία είναι πολύ νόστιμα.
Κατά τη διάρκεια του δείπνου δοκιμάσαμε το τσίπουρο στην ταβέρνα Αρέτα το οποίο είναι παρόμοιο με το ούζο.
Μετά συναντηθήκαμε με τον Σταμούλη «αύριο στις δέκα, κανένα άγχος φίλε μου».


21-06 2010
Με μία ώρα καθυστέρηση το τρακτέρ έβαλε όλο το τρέιλερ στο νερό. Οι Έλληνες δεν έχουν πρόβλημα να βάζουν στο νερό τα φρένα και τα ηλεκτρικά συστήματα.



Όπως είχα ξεκινήσει το φουσκωτό χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Richard, γνωστός και ως Amiciarara, θέλοντας να μάθει νέα μας.
Τον διαβεβαιώνω ότι όλα πήγαιναν καλά κι ότι θα βρισκόμαστε το απόγευμα. Η θάλασσα ήταν ήρεμη μπροστά στη Σκιάθο.



Δέσαμε το σκάφος, βάλαμε βαλίτσες, φωτογραφικό εξοπλισμό και άλλα πράγματα μέσα στο φουσκωτό.
Παρκάραμε το αυτοκίνητο στο σπίτι του Toni και στη συνέχεια πήγαμε στην ταβέρνα της Αρέτας για μεσημεριανό.
Παραδοσιακή κουζίνα με πολλές ποικιλίες και συνοδεία ξεχωριστής Ρετσίνας, παραδοσιακό Ελληνικό κρασί.
Είναι ένα όμορφο μέρος, με πλούσια μυρωδιά, περιστοιχίζεται από πεύκα μπροστά σε μια γαλαζοπράσινη θάλασσα.
Η ώρα περνάει ευχάριστα συζητώντας με τον Tonino ο οποίος είναι γνωστός εδώ στο Κατηγιώργη και τον εκτιμούν οι κάτοικοι της περιοχής κι αυτό με κάνει να γνωρίζω πολλούς απ’ τους κατοίκους της περιοχής.
Η θάλασσα είναι ήρεμη μπροστά απ’ τη Σκιάθο, αλλά ήρθε η ώρα να πούμε αντίο γιατί πρέπει να συνεχίσουμε το ταξίδι μας, την κρουαζιέρα.
Περάσαμε το κεφάλι της Σκιάθου, όπου υπάρχει μια όμορφη αμμουδιά.
Βάλαμε πλώρη αφήνοντας όλες τις βραχονησίδες στα αριστερά μας, κατευθείαν για το Λιμνονάρι της Σκοπέλου.
Στο πέρασμα Σκιάθου-Σκοπέλου η θάλασσα γίνεται λίγο κυματώδης, δύναμη 4 στη μάσκα.
Μερικές πιτσιλιές έρχονται στο σκάφος, αλλά το Valentino (ένα mar-co altura 6.4) είναι μαλακό και κινείται ευέλικτα προς τα εμπρός μέσα από τα κύματα.
Πηγαίνοντας στον κόλπο, το τηλέφωνο κουδουνίζει: ο Richard θέλει να μάθει που είμαστε.
Σε 1 λεπτό βρεθήκαμε στον κόλπο και συναντηθήκαμε στο λιμάνι.
Τον αναγνώρισα αμέσως, διότι τον είχα ήδη δει πριν από δύο χρόνια στο ίδιο μέρος, αλλά τότε δεν τον ήξερα. Χρειαστήκαμε ένα φόρουμ για να σπάσει ο πάγος και να γνωριστούμε.
Το βράδυ βρεθήκαμε όλοι στο δείπνο. Υπήρχε κι ο Italo, με ένα mar-co 26, γνωστός ως Italomenini sto φόρουμ, παρέα με τους φίλους του, τον Fabio, τον Filippo, την Simone και τα παιδιά τους.
Ο Amiciarara είναι πολύ καλός μεγάλος μάγειρας αλλά αυτό που με κατέπληξε είναι ότι είχαν μεταφέρει μια κάβα στα δύο φουσκωτά τους.
Η δεύτερη ημέρα χαρακτηρίστηκε από την αναχώρηση των Ιταλών που είχαν ήδη τελειώσει τις διακοπές τους στην Ελλάδα.



Πήραμε μεσημεριανό στην ψαροταβέρνα ΚΟΡΑΛΛΙ, μπροστά στα σκάφη μας.



Οι φίλοι που φεύγανε φόρτωσαν τις βαλίτσες τους στα σκάφη και ξεφόρτωσαν μερικά μπουκάλια γι αυτούς που θα έμεναν πίσω.





Δεν μπορούσαν να ξεκινήσουν πριν κρεμάσουν τη σημαία του φόρουμ.







Μια στροφή και ένα χαιρετισμό πριν βάλουν πλώρη για Καμμένα Βούρλα.
Την πρώτη εβδομάδα είχε ασταθή καιρό, λίγο συννεφιά και μια καταιγίδα το βράδυ.
Οι βόλτες μας ήταν περιορισμένες σε κοντινές παραλίες, περιστοιχισμένες από λευκά βράχια με πεύκα και κρυστάλλινα νερά. Απέναντι απ’ τον κόλπο του Πανόρμου είναι μια βραχονησίδα που έχει μια ρωγμή στη βόρεια πλευρά της και στο κάτω μέρος της μια σήραγγα που σου επιτρέπει να κολυμπήσεις στην άλλη πλευρά.
Κάνουμε μπάνια και σκι (μόνο το παιδί μου).
Εν τω μεταξύ, συναντηθήκαμε με φίλους του Richard, τον Sandrο και τη Daniela, στον Αγνώντα.
Κάναμε μια κρουαζιέρα σε ένα βόρειο όρμο της Σκοπέλου κοντά στον Άγιο Ιωάννη.
Αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν...

[Barbarossa]

Τα βράδυα περνάνε ευχάριστα ακούγοντας τα ανέκδοτα για την περιπετειώδη ζωή του Richard.
Μιλήσαμε για την πρώτη του φορά στην Ελλάδα, το 1970, στον Αγνώντα, όπου υπήρχε μια ταβέρνα και είχε στήσει τη σκηνή του κάτω από τον πλάτανο κοντά σε ένα πηγάδι.
Από τότε πολλά πράγματα έχουν αλλάξει.

Όσον αφορά τη βενζίνη δεν έχουμε προβλήματα, απλά τηλεφωνούσαμε σε έναν φίλο και μας έφερνε κατευθείαν απ’ το πρατήριο βενζίνης στην αποβάθρα, με δεξαμενή για να μας παραδώσει τα καύσιμα.
Το κόστος της βενζίνης είναι ένα ευαίσθητο σημείο για το σύνολο των διακοπών. Λόγω των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων το κόστος είναι € 1.68 αντί € 1.48 στην ηπειρωτική χώρα.

Ο καιρός είναι σταθερός και η θάλασσα είναι λάδι. Θα πάρουμε την ευκαιρία να πάμε Σκάτζουρα.

Το νησί είναι ακατοίκητο και βρίσκεται 20 ναυτικά μίλια από τη βάση μας.

Φεύγοντας από τον κόλπο βάζουμε πλώρη στις 90 ° και βρισκόμαστε στον προορισμό για το μεσημεριανό γεύμα.





Πριν το μεσημεριανό μας ύπνο, ο Richard θέλει μια φωτογραφία μπροστά από τα σκάφη για να χαιρετήσει τους φίλους του Φόρουμ.









Το απόγευμα, έρχεται ένα ZAR 75 γερμανικό με δύο Yamaha 200 hp κινητήρα και μια παράξενη πρύμνη...



Ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε κάνοντας μια μικρή «παράκαμψη» του νησιού.



Αποφασίσαμε να περάσουμε μια μέρα εξερευνώντας το εσωτερικό του νησιού σε μια μοτοσικλέτα.
Ο δρόμος περνάει μέσα από δάση με πεύκα και αυτό αποπνέει μια έντονη μυρωδιά της ρητίνης.
Η Γλώσσα δεσπόζει σκαρφαλωμένη στη βόρεια πλευρά και προσφέρει μια υπέροχη θέα μέχρι και τον Πάνορμο. Το βλέμμα χάνεται στο καταπράσινο δάσος και στην γαλαζοπράσινη θάλασσα.
Για το μεσημεριανό προχωρήσαμε σε μια παραλία ακριβώς δυτικά της Σκοπέλου, όπου υπάρχει η ταβέρνα «Στέλλα» με την καλύτερη τυρόπιτα του νησιού. Ένα είδος τυλιχτού τηγανητού με φέτα, παραδοσιακή συνταγή της Σκοπέλου. Υπάρχει επίσης και χορτοφαγική επιλογή ..
Επιστροφή στη Σκόπελο όπου πάμε να επισκεφθούμε το ψηλότερο μέρος της χώρας.









Ο καιρός συνεχίζει να είναι ευνοϊκός, έτσι αποφασίσαμε να πάμε Γιούρα, απέχει 35 ν.μ. από τον Αγνώντα.
Η διαδρομή περνάει μέσα απ’ το κανάλι Αλοννήσου και Περιστέρας, κατά μήκος της πλευράς ΝΑ πλευράς της Κυρά Παναγιάς και στη συνέχεια προς τη ΒΑ.
Η περιοχή ΒΑ του αρχιπελάγους Σποράδες είναι ένα θαλάσσιο πάρκο όπου περιλαμβάνει τα νησιά Κυρά Παναγιά, Γιούρα και Πιπέρι. Το Πιπέρι είναι ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς της μεσογειακής φώκιας, όπου εκεί μπορεί να προσεγγιστεί λιγότερο από 1 νμ και ξ Ψαθούρα στο μακρινό Βορρά (ένα επίπεδο νησί με φάρο και μια παραλία με ψιλή άμμο).
Μετά από 10 λεπτά πλεύσης κάνουμε τον πρώτο παιχνίδι της ημέρας με μια οικογένεια φαλαινών πιλότων. Στην αρχή τις μπερδέψαμε με δελφίνια αλλά ήταν ασυνήθιστα μεγαλύτερα απ’ τα συνηθισμένα.
Σταματάμε για να απολαύσουμε αυτό το αναπάντεχο δώρο.







Συνεχίζουμε την πορεία μας.
Σταματήσαμε για να δουν το Βότση η Daniela και ο Sandro.
Μετά την παραλία του Αγίου Δημητρίου σταματάμε για να θαυμάσουμε μια σπηλιά.



Παιρνόντας το κανάλι αφήνουμε και την τελευταία κατοικημένη περιοχή και μπαίνουμε στο θαλάσσιο πάρκο, όπου δεν υπάρχουν σπίτια, αλλά μόνο ένα μοναστήρι στην Κυρά Παναγιά το οποίο κατοικείται από έναν ιερέα.





Η θάλασσα είναι ελαφρώς κυματιστή από τα απόνερά μας.

Ο σημερινός μας προορισμό: Γιούρα.

Αρχίσαμε να πλέουμε κατά μήκος της ΝΑ πλευράς. Στα δεξιά μας, στο βάθος βλέπαμε το Πιπέρι.
Βρήκαμε ένα πέρασμα μεταξύ του νησιού και ένα βράχο, όπου μπήκαμε και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα μικρό κόλπο με τα χρώματα του νερού να κυμαίνεται από μπλε σε πράσινο σμαραγδί.





Ο ενθουσιασμός για τη μικρή αυτή παραλία είναι μεγάλη, αλλά δεν είναι τίποτα σε ό,τι βρίσκεται μπροστά μας: η παραλία του πνιγμένου.
Πρόκειται για μια βόρεια παραλία του νησιού, προστατευμένη από τους βοριάδες, αλλά με κρυστάλλινα νερά. Στην ανατολική πλευρά υπάρχει ένα μεγάλος ογκόλιθο που αποσπάστηκε και συνετρίβη στη θάλασσα.
Η παραλία παίρνει το όνομά της από το γεγονός ότι εδώ βρέθηκε πνιγμένος ένας άνθρωπος.
Στην ερώτηση «πότε» κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει.

Αφήστε τις εικόνες να μιλήσουν.

[Barbarossa]

Η μέρα περνάει ευχάριστα μεταξύ μπάνιου και αφηγήσεων με διάφορες ιστορίες και αρχαιολογίας.
Στο νότιο τμήμα του νησιού συναντήσαμε το σπήλαιο του Κύκλωπα.







Φτάσαμε στο σπήλαιο του Κύκλωπα στη νότια πλευρά του νησιού. Ο Sandro, ο Luke κι η Daniela βγήκαν στη στεριά για εξερεύνηση.
Το σπήλαιο κατοικήθηκε από τους προϊστορικούς χρόνους, περίπου 7000/10000 π.Χ. Στους τοίχους είχε γκράφιτι.
Βρήκαν επίσης και εργαλεία αλιείας.
Ο Tim Severn πιστεύει ότι αυτή ήταν η σπηλιά του Πολύφημου, που περιγράφεται από τον Όμηρο, την οποία είχε επισκεφθεί ο Οδυσσέας όταν επέστρεφε στην Ιθάκη.
Δυστυχώς είναι σκοτεινό, γεμάτο σκατά και δεν διαθέταμε τον απαραίτητο εξοπλισμό για να εξερεύνηση.

Βάλαμε πλώρη για Σκόπελο.

Πριν φύγουμε από το πάρκο είχαμε τη δεύτερη ευχάριστη επίσκεψη της ημέρας: αυτή τη φορά με ένα κοπάδι δελφινιών.







Ο κόλπος της Στάφυλου, ΝΑ της Σκοπέλου.
Ο θρύλος λέει ότι ο βασιλιάς Στάφυλος σε μια εκδρομή από την Κρήτη έφτασε στον όρμο, φέρνοντας μαζί του το σταφύλι το οποίο δεν ήταν γνωστό εδώ.
Στα ελληνικά στάφυλος είναι το σταφύλι.

Ο Ace φθάνει σήμερα με την οικογένειά του και ο Luke αφήνει το διαμέρισμά του για να κοιμηθεί στο φουσκωτό.
Συναντηθήκαμε στον Αγνώντα.
Η θάλασσα παρέμενε λάδι και αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τις λευκές παραλίες της ΒΔ Αλοννήσου που δεν προστατεύονται από το Μελτέμι.
Ο Ace σταμάτησε να αφήσει τις αποσκευές του στο Πατητήρι όπου νοίκιασε ένα σπίτι για 3 ημέρες και στη συνέχεια ήρθε και μας βρήκε.
Η θάλασσα είναι σαν πισίνα, βουτάμε και περνάει η ώρα κουβεντιάζοντας.














Το βράδυ, ο Luke και ‘γω κοιμηθήκαμε στο φουσκωτό στο Πατητήρι αφού φάγαμε στο σκάφος.
Το μπαρ μπροστά εκεί που είχαμε δέσει διέθετε δωρεάν ασύρματη σύνδεση αλλά αποτύχαμε συνδεθούμε και να επικοινωνήσουμε με το φόρουμ και να κάνουμε μια δημοσίευση.

Την επόμενη μέρα η θάλασσα ήταν κυματώδης αλλά αποφασίσαμε να πάμε στην βόρεια παραλία, Γιούρα, ακόμη και αν δεν πρόκειται ακριβώς να είναι απολαυστική η διαδρομή όπως την τελευταία φορά. Ήταν όμως ο μόνος τρόπος για τον Ace να τη δει γιατί την επόμενη μέρα έδιναν δύναμη 7.



Το φουσκωτό του Ace αρόδο στην παραλία στα Γιούρα.
Το φουσκωτό είναι ένα Αsso 47 του 1987 το οποίο δείχνει καινούργιο (δεν έχει ούτε ένα αράχνιασμα).
Η μηχανή του είναι μια καινούργια Yamaha 60 hp 4 stroke η οποία λειτούργησε για πρώτη φορά στα νερά του Αιγαίου.

Δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στον Θερμαϊκό επηρέασαν πλήρως και τις Σποράδες.
Νωρίς το πρωί αισθάνομαι ότι ακουμπάμε στο ψαράδικο που ήταν δίπλα μου.
Η πρύμνη μου δυσκολεύεται να κρατηθεί απ’ τις ριπές του ανέμου.
Αποφάσισα να βγω έξω και να ρίξω την πλωριά άγκυρα και να δέσω με την πρύμη στον ντόκο.
Δεν ήταν εύκολη κίνηση γιατί οι τέντες του φουσκωτού πρόσφεραν μεγάλη επιφάνεια και λειτουργούσαν ως πανιά και με το ελάχιστο βύθισμα του σκάφους οι μανούβρες ήταν δύσκολες.
Τελικά καταφέραμε και δέσαμε το σκάφος μας με ασφάλεια.
Μόνο τότε ηρεμήσαμε και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πως θα μαζέψουμε τις τέντες κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Πριν όμως ξεκινήσουμε έστειλα sms στον Ace λέγοντάς του ότι πρέπει να ασφαλίσει τα δεσίματά του.
Είχε πάει πια 10 η ώρα και σηκωθήκαμε. Ο αέρας συνέχιζε να είναι ισχυρός με ριπές. Είδα τον Ace στον ντόκο με τα παιδιά του, μας χαιρέτησαν και έφυγαν.
Δεν μπορούσαμε να μείνουμε άλλο στο σκάφος και αποφασίσαμε να μαζέψουμε τις τέντες.
Συνήθως δεν είναι θέμα προς συζήτηση αλλά με τέτοιους ανέμους έπρεπε να ακολουθήσουμε άλλη διαδικασία απ’ τη συνηθισμένη. Ρίξαμε πρώτα τις σωλήνες του σκελετού εσωτερικά στην πλώρη και ρίξαμε την τέντα στο κατάστρωμα, τη λύσαμε από πίσω και μετά τη διπλώσαμε στη μια πλευρά.
Εν τω μεταξύ ο ουρανός καθάρισε αλλά η θάλασσα συνέχισε να είναι κυματώδης.
Ο Ace ήταν στο μπαλκόνι του και σίγουρα είχε καλύτερη θέα από μας.
Ομολογώ ότι καλύτερα απ’ το σινεμά.
Δεν σκεφτήκαμε να βγούμε βόλτα με το σκάφος αλλά να νοικιάσουμε ένα αυτοκίνητο και ένα σκούτερ για να δούμε το εσωτερικό του νησιού το οποίο δεν είχαμε γνωρίσει.
Ακόμα και εδώ υπάρχει δάσος από πεύκα που περιστοιχίζουν τις πλαγιές.
Επισκεφθήκαμε την παλιά Χώρα η οποία εγκαταλείφθηκε μετά το σεισμό. Αργά αργά επανέρχεται η ζωή με νέα σπίτια αλλά υπάρχουν ελάχιστα μαγαζιά και ταβέρνες.
Η Χώρα έχει κάποια πολύ γραφικά σημεία από όπου μπορείς να δεις την ανατολή του ήλιου απ’ τη μια κι απ’ την άλλη τον ήλιο να δύει μέσα στα βουνά του Πηλίου.

[Barbarossa]

Δεξιά προς το τέλος φαίνεται ένα κίτρινο σπίτι με μπαλκόνια. Από κει ο Ace είχε όλη τη θέα της ταινίας: “πως να λύσετε μια τέντα φουσκωτού με δυνατό Μελτέμι”

Την επόμενη μέρα ο άνεμος είχε ηρεμήσει αλλά η θάλασσα παρέμενε ταραγμένη.
Ο Ace έπρεπε να επιστρέψει σπίτι στον Αγνώντα.
Ο Luke και γω φύγαμε λίγο αργότερα.
Άφησα το τιμόνι του Valentino στο γιο μου.
Η θάλασσα ήταν ταραγμένη έξω απ’ το Πατητήρι.
Όταν πλησιάσαμε τον δίαυλο τα κύματα ήταν μεγαλύτερα και απειλητικά.
Είπα στον γιο μου να κόψει ταχύτητα ήρεμα.
Ο γιος μου αντιμετώπισε ένα μεγάλο κύμα για την εμπειρία του και μου έδωσε το τιμόνι.
Η ταχύτητα έπεσε στους 16 κόμβους αλλά μισό μίλι μετά το δίαυλο όπου η θάλασσα ήταν φυλαγμένη απ’ το μελτέμι μπορέσαμε να συνεχίσουμε με 22 κόμβους.
Την προηγούμενη μέρα τα “Δελφίνια” δεν έκαναν δρομολόγια και τα μποστάλια δεν έπιαναν στο λιμάνι της Σκοπέλου αλλά στον Αγνώντα.
Αυτό συμβαίνει πάντα όταν η θάλασσα είναι πάνω από 7 μποφόρ δύναμη.
Το βράδυ μπορέσαμε να δούμε στο κομπιούτερ τον καιρό και να παρατηρήσουμε το “πέρασμα” του μελτεμιού.

Ο καιρός έφτιαξε πάλι και εμείς ξεκινήσαμε πάλι τις εκδρομές μεταξύ Σκοπέλου, Σκιάθου και Σκάτζουρα.








Για μένα και τους υπόλοιπους το ταξίδι στις Σποράδες έφτασε στο τέλος του.
Ξεκίνησε εκεί που περιμέναμε στον Κατηγιώργη με τον Valerio, το γιο του Tonino.
Σταματήσαμε στη Σκιάθο για φαγητό αλλά τα βρήκαμε ακριβά και έτσι περπατήσαμε στην πόλη για να φάμε πίτα-γύρο.
Είχε σχεδόν μεσημεριάσει και τηλεφώνησα στον Valeriο (είναι νέος και λογικά δε θα ξυπνάει νωρίς στις διακοπές).
Βρήκαμε το σουβλατζίδικο "No Name" το οποίο είναι φημισμένο για τις πίτες του.
Κι ο Valeriο πάντα εδώ έρχεται.
Ξεκινήσαμε πάλι. Κάναμε μια βόλτα για να δούμε τελευταία φορά τις Κουκουναριές, τη Μπανάνα και το Μανδράκι και πίσω γιατί είχε πάει 3 και ο Valerie θα μας περίμενε.
Ρότα για Κατηγιώργη και μετά από 2νμ μπήκαμε στο λιμάνι κι ο Valeriο μας έπιασε.
Τα βραδινό φαγητό στην ταβέρνα με τις πολλές ποικιλίες της “Αρέτα” με το τραπέζι να είναι στην άκρη.
Υπήρχαν και τραπέζια στην παραλία, κάποιοι έπαιζαν και μπουζούκι.
Το επόμενο δείπνο το πήραμε στο σπίτι του Toni (Tonino).
O Valerio μας ετοίμασε μακαρονάδα με φρέσκια ντομάτα και ψητή φέτα με ντομάτα (τυρί φέτα με μια φέτα ντομάτα από πάνω τυλιγμένη σε αλουμινόχαρτο και ψημένη για 4 λεπτά).
Όλα αυτά συνοδεία κρασιού και μουσικής reggae.
Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες απ’ το σπίτι του Tonino με την καταπληκτική θέα των Σποράδων.



15-7-2010
Οδηγήσαμε προς την Πάτρα και επιστρέψαμε σπίτι μετά από ευχάριστες διακοπές μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια.
Πολλές ευχαριστίες στον Toni και τον Valeriο για την φιλοξενία τους, τον Richard που μας ετοίμαζε τα φαγητά και στο φόρουμ που μας επέτρεψε να συναντήσουμε εξαίρετους ανθρώπους.
Χαιρετισμούς επίσης στον Italo και στην παρέα του αν και συναντηθήκαμε μόνο για 24 ώρες.
Χαιρετισμούς και στον Ace τον οποίο γνωρίζουμε για χρόνια.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ταβερνιάρηδες στον Κατηγιώργη που μας καλόμαθαν και στα παιδιά στην pub για την τεκίλα και την όμορφη μουσική.

Thank MDk for the traslation

[evolution]

ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ!
Πάντα τέτοια.

[Xatzi]

Πολύ δυνατή περιγραφή

[sotis]

Παντα τετοια ωραιος .:thumbs:

[bebis]

Αργησες λιγο με την περιγραφη .... αλλα χαλαλι σου γιατι
καταφερες να μας ταξιδεψεις παλι, μεσα στον χειμωνα που το χρειαζομαστε .
μπραβο παντα τετοια !!!

Υ.γ. πολυ καλη περιγραφη !!!

[vlaskon]

Bravo,
συγχαρητηρια και για τις φωτο και την επεξεργασια

[john gavan]

μας ταξιδευσες παλικαρε........