Γερνώντας , ο άνθρωπος ξαναγυρνάει στις παλιές του συνήθειες .
Το παλιό μου ποδήλατο ,ένα Peugeot με τρείς ταχύτητες ,αγορασμένο καμμιά σαρανταριά χρόνια πριν , έμενε για δεκαετίες να σκουριάζει στην αποθήκη και τελικά πετάχτηκε στα σκουπίδια (δεν υπήρχε και η ανακύκλωση τότε). Το αναπλήρωναν τα κατά καιρούς μηχανοκίνητα δίκυκλα που είχα. Ώσπου ,τρία χρόνια πριν και μετά από προτροπή της συζύγου ,αγόρασα κι εγώ ποδήλατο. Την ψιλοπάτησα στο θέμα της επιλογής ,καθώς ο σκελετός δεν μου πολυταιριάζει ,προς το παρόν όμως βολεύομαι ,μέχρι να επιλέξω κάτι σωστότερο.
Ο ελεύθερος χρόνος έχει περιοριστεί πλέον και μόνο τα Σ/Κύριακα υπάρχει η δυνατότητα για βόλτα .Όμως η παρέα εξορμά ανελλιπώς και έτσι κάποια Σάββατα κυρίως που μπορώ ,ακολουθώ και εγώ.
Το νησί είναι πολύ ορεινό και προσφέρεται για απαιτητική ποδηλασία. Οι ανηφόρες διαδέχονται τις κατηφόρες και οι ευθείες σπανίζουν. Η ομορφιά του τοπίου όμως μας αποζημιώνει !!!!
Μερικές εικόνες από προηγούμενες βόλτες.....
Το νησί συνδιάζει αρμονικά θάλασσα και βουνό και δεν είναι σπάνιες οι φορές που ποδηλατούμε για ώρες στα βουνά ,για να καταλήξουμε σε ένα παραλιακό ταβερνάκι ,για μερική αναπλήρωση δυνάμεων (κάποιες φορές και ολική :D ).
Όπως εχτές ας πούμε ,που μετά από μιά διαδρομή 45 χλμ στα βουνά ,καταλήξαμε να τρώμε μαριδάκι και σουπιές ,δίπλα στην θάλασσα !!!
Ξεκινήσαμε από την Μεγάλη Λίμνη , στο κέντρο του νησιού. Λίμνη τρόπος του λέγεις ,όπως βλέπετε
Μετά από 7χιλιόμετρα ανηφορικής ασφάλτου μέσα στον πευκώνα που περιβάλλει την Λίμνη ,με κατεύθυνση προς το Αμπελικό
στρίψαμε σε ένα κατηφορικό χωματόδρομο ,με κατεύθυνση προς το οροπέδιο της Ρογκάδας. Μετά από την ανηφόρα ,η κατηφόρα ήταν καλοδεχούμενη ,αλλά ήθελε προσοχή ,γιατί το έδαφος είναι εξαιρετικά πετρώδες και κάθε λάθος ,σημαίνει τούμπα. Κι εδώ η διαδρομή υπέροχη
Κατάληξη αυτής της ανηφόρας ,ήταν το γεφύρι του ποταμού Βούρκου
Περνώντας το γεφύρι ,μας περίμεναν 2,5 χιλιόμετρα ανηφορικού χωματόδρομου μέσα στον πυκνό πευκώνα ,που τουλάχιστον πρόσφερε σκιά
Φθάνοντας στο οροπέδιο της Ρογκάδας ,απολαύσαμε μια διαδρομή χωρίς κλίσεις ,μέσα στο πράσινο
και σύντομα φθάσαμε στην κοιλάδα που διασχίζει ο ποταμός της Βρίσας
Ακολουθήσαμε την όχθη που είναι κατάφυτη από πλατάνια ,μέσα στον καταπράσινο αγρό
Όμως οι δοκιμασίες μας δεν είχαν τελειώσει. Ο δρόμος για τον Πολιχνίτο άφηνε την όχθη και σκαρφάλωνε σε μιά πλαγιά κατάφυτη από ασπαρτιές
Οι εικόνες και οι μυρωδιές πανέμορφες ,αλλά και η πίκρα δεν ήταν λίγη. Το χώμα ήταν σαθρό και παρόλο που είχαμε τις κοντύτερες σχέσεις , μετρούσα βασανιστικά την κάθε πεταλιά ,μέχρι να φθάσω στην κορυφή του αυχένα και να αντικρύσω την πεδιάδα του Πολυχνίτου
Τα πρώτα 27 δύσκολα χιλιόμετρα είχαν τελειώσει ,χαρίζοντάς μας πανέμορφες εικόνες .Η συνέχεια ήταν εύκολη. Ακολουθώντας την άσφαλτο ,φθάσαμε στην Σκάλα Πολυχνίτου και περνώντας δίπλα από τις Αλυκές
πήραμε τον παραλιακό δρόμο
και σύντομα φθάσαμε στο τέρμα της βόλτας μας ,στην Αχλαδερή. Φορτώσαμε τα ποδήλατα στο impreza
και κατευθυνθήκαμε στην ταβέρνα που φαίνεται στο βάθος ,στην προηγούμενη φωτογραφία , για τα περαιτέρω ......
Η ώρα ήταν περασμένη και δεν επέτρεψε βουτιά στην θάλασσα ,μας χάρισε όμως τις τελευταίες όμορφες εικόνες της μέρας