ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ...

LONELY SEA WOLF · Δημοσιογράφος

(Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Οκτωβρίου 1998 του περιοδικού "Νέμεσις")

Εμεινα να κοιτάζω το ακίνητο δελφίνι και άθελά μου γύρισα πίσω στα παραμύθια που μού έλεγε ο παππούς, όταν ικετεύοντάς τον για λίγη... προφορική περιπέτεια, στρίμωχνα το κοκαλιάρικο κορμί μου στην κουνιστή πολυθρόνα του. Κι' εκείνος, που δύσκολα χάλαγε χατήρι στο συνονόματο εγγόνι και βαπτιστήρι του, γνωρίζοντας την αγάπη μου για Εκείνη, τη Θάλασσα, άρχιζε τις περιπλανήσεις του, αραδιάζοντας μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου καράβια και μέρη άγνωστα, εξωτικά. Μού μιλούσε για γοργόνες, τέρατα, καλούς και κακούς πειρατές και δελφίνια. Εκεί πάντα μού άρεσε να μένει. Στα δελφίνια. Που έπαιζαν και χρύσιζαν στις ακτίνες του βασιλιά που ξάπλωνε στον ορίζοντα, συντροφεύοντας τον ψαρά στο τραγούδι του, δείχνοντας στο μικρό καραβόσκαρο τη ρότα για το αραξοβόλι...

Το άτυχο δελφίνι κείτονταν εκεί στην άκρη της αμμουδιάς, άψυχο και ματωμένο. Ενα αδιόρατο πικρό χαμόγελο κρατούσε το στόμα του ανοιχτό, τελευταίο αναπάντητο "γιατί", θαρρείς, σ' ένα απρόσμενο τέλος. Ενα "γιατί" στην ξέφρενη κούρσα μας προς την "ανάπτυξη, τη σχιζοφρένειά μας να μολύνουμε τη θάλασσα, τη λαιμαργία μας για πιο πολλά ψάρια, περισσότερη καταστροφή, περισσότερο θάνατο.

Μού έλεγε ο παππούς πως τα δελφίνια αυτοκτονούν, αν δεν τα προλάβει η ανθρώπινη κτηνωδία. Πως τα δελφίνια μιλούν και σκέφτονται. Μια γλώσσα όμως διαφορετική από τη δική μας. Μακριά από την αλαζονεία, την πλεονεξία, τη μανία καταστροφής. Και επειδή σκέφτονται, αυτοκτονούν, ανήμπορα να κατανοήσουν την δική μας "Βαβέλ"...

Ποιος θα μάς κρατάει τώρα συντροφιά στα θαλασσινά τραγούδια μας; Ποιος θα παίζει με το κύμα μπροστά στην κουπαστή; Ποιος θα μάς δείχνει τη ρότα για το αραξοβόλι μας;

Θυμάμαι ακόμη τα λόγια του παππού Ιωσήφ. "Οταν ο άνθρωπος, μικρέ, αντιληφθεί ότι δεν είναι κάτι ξεχωριστό, αλλά ένα μικρό μόνο κομμάτι του σύμπαντος, τότε ίσως κατανοήσει και τον λόγο ύπαρξής του..."

Τότε δεν είχα καταλάβει τα λόγια του. Τώρα, αν ζούσε, θα τον ρώταγα ; "Πώς θα τελειώνει το δικό μου παραμύθι παππού;".

Ιωσήφ Παπαδόπουλος
_________________
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ - ΑΚΡΟΑΤΗ - ΤΗΛΕΘΕΑΤΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, ΤΩΝ ΕΚΔΟΤΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΑΦΗΜΙΖΟΜΕΝΩΝ, ΤΩΝ ΟΜΙΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ FORA...

ΕΜΑΘΑ ΠΙΑ ΝΑ ΜΕΤΡΑΩ ΟΣΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ...